Tijd voor feest!

In 2010 kregen we een berichtje in de brievenbus. Over een buurtbarbecue. En wat toen fris opgezet is door onze naaste en overbuurtjes is nu een traditie geworden. 

Met “buurt” wordt de straat bedoeld. Drie huizenblokken. Een gemêleerd gezelschap. De eerste bewoners die inmiddels al kleinkinderen hebben. De tweeverdieners zonder kinderen en de buren met oudere kinderen. Al laatst dan nog de buren zoals wijzelf, met jonge kinderen.

Ondanks of misschien juist door die diversiteit hebben we een geweldig gezellige eerste buurtbarbecue gehad. Leuke mensen en gesprekken, heerlijk gegeten en gedronken, springkussen en bellenblaas voor de kinderen. Het was echt super.

De trend was dus gauw gezet. Het stokje werd aan het einde van de avond al half doorgegeven aan de volgende buren, onze barbecuefanaten. Een mega barbecue en heerlijke gerechten vielen ons ten deel. Onze buur-DJ heeft het extra feestelijk gemaakt met muziek. Het springkussen was er weer bij en de kinderen gingen los. Net als de volwassenen.

Het derde jaar kregen wij een prachtige bos bloemen. Na de periode met ons mini-aapje die de dag erna thuis zou komen was dat fijn. Te weten dat de mensen met je meegeleefd hebben. Dit is ook het enige jaar dat we echt voortijdig het feest verlaten hebben.

In het jaar daarop was er ook een schmink artiest aanwezig die de prachtigste tekeningen op de gezichten van onze kinderen maakte. Wederom de barbecue en mensen eens op een andere manier ontmoeten.

Het vijfde versie van de buurtbarbecue was bijna in het water gevallen. Uiteindelijk is de viering een week uitgesteld en dat was voor ons goed. Net terug van vakantie konden we nu toch mee feesten. Dit keer een barbecue gecombineerd met een paar gerechten. Luchtkussen en voetbaldoel. Karaoke voor volwassenen en de kinderen die echt nog niet wilden slapen.

En toen de vraag wie het dan in 2015 zou gaan doen. Nou wij dus. Gelukkig niet alleen, maar samen met nog een stel. Afgelopen zondag hebben we bij elkaar gezeten en wat dingen doorgesproken. We zijn het erover eens. Het allerbelangrijkst is dat het als vanouds gezellig wordt. En al het andere? 

Het zou leuk zijn als het weer mee werkt. Dat de kinderen zich prima kunnen vermaken. Dat niemand rauw vlees van de barbecue af kan plukken en we zo voedselvergiftiging voorkomen. Dat er een feestelijk muziekje klinkt. En dat… dat gaat vast lukken. De eerste meeting was succesvol, op naar een mooie samenwerking en een nog mooier feest!

Of misschien toch wel...

Dubbele tag!

Gisteren werd ik getagt. Twee keer maar liefst. Door twee facebook-vriendinnen. Ik voelde me wel heel populair opeens.

Er staat een vacature open, voor een freelance blogger bij love2bemama. Nader onderzoek leverde op dat ze altijd bloggers zoeken die wat willen vertellen. Op vrijwillige basis, maar dat love2bemama nu ook ruimte heeft voor iemand die betaald wordt om wat te schrijven.

Gelijk de vacature maar eens goed doorgenomen. Want wat creatief met tekst is inmiddels wel een serieuze hobby aan het worden. Voor mezelf ook wel fijn als ik daar wat meer in zou kunnen groeien op wat voor manier dan ook.

Als echte freelancer moet je kunnen meepraten over allerlei onderwerpen die (aanstaande) moeders aanspreken. Vaak dus kind-gerelateerd zoals echo’s, medisch onderzoek, kinderwagens, draagdoeken en –zakken, vaccinaties, kunst- vs flesvoeding, welk type school, voeding volgens Rapley en misschien wel de top tien van de babynamen van dat moment.

Op dit moment kies ik de onderwerpen waarover ik wil vertellen. Als freelancer heb je soms niets te willen en krijg je een onderwerp als een soort menu van de dag voorgeschoteld. Onder het mom van “deze week is voeding van de kleine een item”. Je gaat zitten achter je computer en moet iets zinnigs weten te typen wat bijvoorbeeld humoristisch, kritisch of informatief is. Je mag dan ook niet bang zijn om zelf kritiek te krijgen en daarvan te leren. Of misschien juist stug te volharden in je mening.

En wees realistisch, de ietwat controversiële stukken worden toch beter gelezen. Want op bepaalde ontwerpen wil vrijwel iedereen zijn mening geven. En via het medium internet kan dat semi-anoniem. Prettig dus.

Gelukkig heb ik door drie kinderen wel de nodige ervaring opgedaan en ben ikzelf ook wel iemand die zich niet in een hokje laat plaatsen. Maar of ik als echte freelancer aan de slag zou willen? Vooral wil ik schrijven en gelezen worden. Ik wil leren mensen te blijven boeien. Hoe mooi zou het zijn als eruit gekeken wordt naar een volgend blog. Dat ik uitgedaagd word op een onderwerp. Iets wat misschien in eerste instantie niet een topic zou zijn waar ik zelf aan zou denken.

Of ik gereageerd heb? Ja! Want dit is iets dat ik toch niet voorbij kon laten gaan. Als freelancer? Dat dan weer niet. Wel als vrijwillige blogger. Gewoon omdat ik het leuk vind. En mocht het ooit zover komen dat ik betaald zou schrijven, dan is dat ook geweldig. Omdat ik het leuk vind en er niet per direct mijn boterham mee hoef te verdienen.

Nu maar afwachten of mijn schrijfstijl in het plaatje van love2bemama past. Ik houd mijn mailbox in de gaten.

In ieder geval blijf ik sowieso schrijven op mijn eigen blog. Over onderwerpen die mij boeien of door jullie aangedragen worden. Tot snel!

It's her party!

Na vorige keer in één blog alle aangedragen onderwerpen gebruikt te hebben zal een nieuwe weer echt van mezelf af moeten komen. Na Aapje en Boef is onze grote dame weer eens aan de beurt. Alweer bijna acht jaar. Hoe cliché het ook klinkt, met kinderen gaat de tijd ook echt ontzettend snel.

Met het naderen van de verjaardag moet er natuurlijk ook weer een feestje gepland worden. Want hoewel onze dame te groot wordt voor een indoor speeltuin, te groot voor een feestje nog lang niet.

Gelijk brengt dat een nieuw probleem mee. Of uitdaging, net hoe je het wil zien. Want wat is nu echt een leuk feestje voor een meisje van acht? Als we het aan haarzelf vragen komt er weinig nuttige informatie uit. Wat haar beste vriendinnetje als feestje had was leuk, maar dat is dus al gedaan.

Eigenlijk weet ze maar één ding zeker. Ze wil niet naar een indoor speeltuin.

Wat hebben we verder allemaal voorgesteld? Een workshop mozaïek zodat iedereen ook nog wat moois mee naar huis zou kunnen nemen? Bowlen en daarna gourmetten? Het werd lauw ontvangen. Het is leuk, maar niet leuk genoeg.

En dus speuren we het internet af naar nog meer feest-ideeën. Langzaam vallen er steeds meer dingen af. De natuur in? Dat is niks voor onze Diva. Stel dat ze vies wordt.

Een Eet-workshop?  Waarbij je dingen gaat proeven? Ik denk niet dat we haar daar een plezier mee zullen doen. Nagel workshop, visagie, GPS-speurtocht, Gamen & Sporten, grafitti-feestjes en fotoshoots. Hoe verder ik vorder in mijn zoektocht des te mooier worden de feestjes. Gelijk met het mooie gaat ook de prijs omhoog. Als een recensie aangeeft dat € 140,00 een mooi betaalbaar en uitgebreid feestje oplevert voor zes kinderen ben ik in staat de handdoek in de ring te gooien!

Is dit serieus? Blijkbaar.

Natuurlijk realiseer ik me ook dat een feestje buitenshuis gewoon geld kost. En dat wil dochterlief wel graag. Niet thuis. Maar € 140,00 voor anderhalf à twee uur. Ik mocht willen dat ik dat uurloon had.

En dan nog het cadeau. Net zo nuttig als dochterlief is met het aangeven wat voor feestje ze wil, komt er ook geen informatie los over een cadeau wat haar gelukkig zou maken. Van een dag shoppen, naar sieraden, gaatjes in de oren (geloof me, daar kan ik een compleet blog mee vullen), knutselspulletjes ook hier gaat ze alle kanten op. Alles is leuk.

Ik ga er nog even hard over nadenken. Zowel over dat feestje als het cadeau. Gelukkig hebben we nog heel even de tijd tot het echt zover is. Ik heb goede hoop op een geslaagde verjaardag.

Alle tips zijn welkom!

Sprookjes bestaan!

Met regelmaat bied ik onderdak aan drie draken, komt er een lieve peettante voorbij en heb ik last van heksen en trollen. Neem daar ook nog eens een jager bij die specifieke wensen heeft, zoals geen vegetarisch eten, en misschien kan je je voorstellen dat ik soms het idee heb in de Efteling te wonen. Ergens in het midden van het Sprookjesbos. Als een soort van Assepoester.

Het zal ongetwijfeld een reden hebben dat Assepoester door mijn kinderen heel lang betiteld werd als Assepoetster. Want ja, dat is natuurlijk wel de enige prinses die in ruil voor een grote schoonmaak  kost en inwoning kreeg. Of… nu lieg ik! Sneeuwwitje deed er niet voor onder.

In ieder geval worden mijn Assepoesterdagen gevuld door de eisen van drie draakjes, zoals ik mijn kinderen semi-liefkozend noem. Naast het opruimen, schoonmaken, wassen, strijken en koken heb ik met hen ook nog het nodige te stellen. Samen met mijn eigen jager zorgen, verzorgen, voeden we op en hebben we ze lief. Op elk moment van de dag. Of de draakjes het daar nu mee eens zijn of niet.

Er zijn dagen dat ik, voor ik alle kinderen daar het afgeleverd waar ze moeten zijn, al minimaal twintig keer voor rotte vis uitgemaakt ben. Want ik ben een “stomme mama” “niet lief” “begrijpt er niets van” “kan niet zingen” of bedenk maar een ander verhaal. En altijd ben ik bereid tot die kus of knuffel bij het afscheid nemen, hoewel dat lang niet altijd van de draakjes gezegd kan worden. Vuurspugend uit de ogen en er niets van willen weten. Overigens is dit niet alleen beperkt tot het ochtendritueel. Op de meest uitputtende dagen gaat het door tot bedtijd. Zo erg dat je haast Doornroosje zou willen zijn om eens goed uit te slapen.

Gelukkig zijn dat de momenten dat de jager thuis komt en weet dat ik comfortfood nodig heb. Gewoon zo’n lekkere vette hap uit de Kwalitaria van Holle Bolle Gijs. En een lieve Peettante die me via een appje weet op te beuren. Net die ene boost zodat je het nog op kunt brengen om gezellig een boekje voor te lezen en ze uitgebreid in te stoppen.

Nu was het de afgelopen week redelijk extreem. Storm buiten betekent ook gelijk storm binnen. Gewoon, omdat draakjes met storm niet buiten kunnen vliegen. Omdat al het opgekropte vuurwerk dan intern afgestoken wordt. 

Wat dat betreft zit het ook dit jaar weer eens niet mee met de lente. Als het nu gewoon eens begint met een paar dagen droog weer. Zodat de vlieglessen op de trampoline hervat kunnen worden. Zodat de wereldjes weer wat vergroot worden. Zodat mijn drie draakjes als lammetjes de wei in springen. Van mij mag het, nu de weergoden nog paaien.

Boos!

Hebben jullie het ook meegekregen? Dat artikel over een meisje, een moeder en een afgepakte Iphone? Het kwam er op neer dat de moeder dochterlief wilde straffen door de Iphone voor een x periode in de kluis te leggen. Dochterlief was “not amused” en besloot tot twee keer toe haar moeder te vergiftigen. Door bleekmiddel te mengen met wat te drinken voor haar moeder. Moederlief had al een paar slokken op bij poging één voordat ze de smaak wat tegen vond vallen.

Dochter wilde het een tweede keer proberen, maar toen rook het goedje verdacht.

Politie erbij, meid opgepakt en aangeklaagd voor twee pogingen tot moord. Of ze ooit de Iphone terug heeft gekregen weet niemand…

En het moment dat dit artikel in het nieuws kwam had ik, als moeder, eens besloten om een soortgelijke actie te voeren bij zoonlief. Denk nou niet dat ik de fles bleekmiddel tevoorschijn had gehaald. Niks hoor. Maar wel heb ik zijn tablet afgepakt. En dat voor een heel weekend. En na nog een tandje extra van zoonlief plakte ik daar ook nog eens de maandag aan vast.

Waar ik nog het meest trots op ben, van mezelf dan, is de kalmte die ik op wist te brengen zo ’s ochtends vroeg. Waar hij er alle woorden aan vuil maakte deed ik het tegenovergestelde.

“Boos? Dat mag. Maar daar hoef ik geen last van te hebben, dus ga maar even naar boven. Als je weer rustig kan doen zie ik je graag.“

Toen hij het lot tartte door weer enigszins uit zijn dak te gaan toen hij de kamer weer binnenkwam werd de tussenstand één tabletloosweekend voor zoon en een herhaling van bovenstaande zin door mama. Wel met de waarschuwing dat het weekend ook nog uitgebreid kon worden met de maandag.

Hier had meneertje op dat moment geen boodschap aan en het resultaat is bekend.

Nu viel vrijdag nog wel mee. Na een dag school en buitenschoolse opvang is de avond maar kort. Maar op zaterdag hadden heeft deze mama het best geweten. Enigszins onrustig, met zijn ziel onder de arm, liep het jochie rond. Op zoek naar iets. Meekijken op papa’s mobiel. Loeren naar de laptop, zelfs als mama snel een mailtje stuurt. Je moet wat nu je wereld opeens zo beperkt is geworden.

Nu was het weer ook niet denderend, dus er zat niets anders op dan zelf spelen af te wisselen met entertainment. Dus spelletjes werden opeens gespeeld. Strijkkralen werden gepakt. Knutselspullen kwamen uit de lades. Heel gezellig dus eigenlijk, ondanks een soms toch namopperend jochie.

Eigenlijk was het manneke mak te noemen. We hebben op maandagavond zijn tablet maar eens in de oplader gestopt. Om erachter te komen dat ie nog aan stond. OEPS!

Jullie kunnen zijn geluk vast indenken toen hij dinsdag bij thuiskomst weer even zijn eigen ding mocht doen. Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder, en iets zegt me dat hier een vervolg op gaat komen. Eerdaags zelfs… 

Nu maar hopen dat zoonlief nooit zo moordlustig wordt dat hij alles op alles zet en de flessen bleekmiddel uit de kast probeert te grijpen.

Zwemles 2.0

Zoonlief heeft zijn gelijke gevonden. De echte zwemjuf was vandaag terug. Hiervoor was ze ziek en werd de waarneming door een andere zwemjuf gedaan. Maar nu, vandaag, zijn zijn zwemlessen dus blijkbaar echt van start gegaan.

Dochterlief had enigszins moeite met het hele zwemgebeuren. Dat het moest en dat wij geen duimbreed weken voor alle argumenten, brul-, gil- en krijssessies viel haar flink tegen. De dag dat zij dé zwemlerares der zwemleraressen kreeg waren wij als ouders echt supergelukkig.

In de avond werden we gebeld. Hoe onze Grande Dame de zwemles ervaren had? Want deze juffrouw had haar zonder pardon het water in gebonjourd (Hoera!). We hebben de juf verzekerd dat alles wat zij nodig achtte goed was. De wetenschap dat er eindelijk iemand was die onze Dramaqueen fatsoenlijk zou leren zwemmen zonder het gepiep om aandacht. We waren in staat om haar voeten te kussen.

Nu zullen sommigen de manier te hard vinden. Maar geloof me, ik heb nog nooit zo’n overtuigende drama actrice gezien als onze oudste dochter. En dit, dit was precies wat ze nodig had op dat moment. Deze aanpak heeft ervoor gezorgd dat ze zonder gedoe het water in ging. Dat ze steeds sterker werd en dat ze haar A en B zonder enig probleem haalde, hoewel ze de gemiddeld benodigde zwemlestijd wel ruim overschreed.

En nu onze Boef. Na het hele afzwemmen heeft de opper-badmeester nog maar even gebeld. Hoe het jochie eronder was. Nou, die had nergens last van. Zijn publiek heeft er echter nog wel een slapeloze nacht aan overgehouden.

Maar zijn “afzwemcase” werd besproken met de invaljuf en is nu bekend bij de Superzwemjuf. En vandaag was het zover. Ze hebben elkaar leren kennen.

Aangezien de kleine grote man stil was in de auto maar eens gevraagd hoe het vandaag gegaan was. Nou, wel goed. Maar hij moet een beetje wennen aan zijn nieuwe zwemjuf. Ze was een beetje boos op ‘m geworden. Niet omdat hij niet luisterde… Nee, omdat ze iets drie keer tegen hem moest zeggen. Hier hebben papa en mama best stiekem om gelachen. Na drie kwartier heeft ze ons kleine ventje al heel goed door.

Laten we hopen dat hij het gaat leren. Dat hij op gaat letten in de lessen en uiteindelijk ook snapt wanneer hij wat moet doen bij het afzwemmen bij zijn B-diploma. Het zou een groot aantal mensen in zijn omgeving een groot plezier doen en van de alcohol afhouden. Want dat we na het meekrijgen van dat A-diploma een borrel nodig hadden, dat moge duidelijk zijn.

Deze zwemjuf zal waarschijnlijk als ze met pensioen gaat zich onze kinderen nog weten te herinneren. Laten we hopen dat ze het dan als kroon op haar werk ziet. Zeker aangezien nummer drie van ons trio over een jaar of twee ook zal aantreden voor de eerste zwemles.

Zou het echt gaan gebeuren?

Zaterdag kwam het weer eens ter sprake. Op een feestje bij de buurtjes. Logerende kindjes. En hoe heerlijk het zou zijn als we eens echt een weekendje “kinderloos” zouden zijn. Of gewoon al één nacht.

Niet ’s ochtends gewekt worden door een klein dametje die tijden op de wekker uitvindt welke menig volwassene voor het laatst zag ná een avondje stappen.

Of door een jongetje dat vindt dat hij meer recht heeft op dat specifieke plekje in het bed van papa en mama dan zijn kleine zusje. En dat kleine zusje dat, zo klein als ze is, denkt “Bekijk het maar!”.

De standaard onenigheid en bijbehorende gebrul in je oor. Het “Mama, zij doet dit!” en als weerwoord “MIJN!”

Je gewoon nog eens omdraaien zonder dat je al snel duidelijk gemaakt wordt dat je eruit moet. Hoe? Nou, hoppa die deken van je af en dan maar eens kijken hoe snel mama actief wordt.

Gelukkig dat onze oudste zichzelf prima weet te vermaken op haar eigen kamer. Net zo’n ochtendmens als haar ouders.

En dan naar beneden. Voor alles uit worden eerst de kinderen voorzien van eten en drinken. Dat mama daarna heel graag haar kopje koffie wil om echt fatsoenlijk bij te kunnen trekken is voor de kids van ondergeschikt belang. Dat papa heel graag eens gewoon een muziekje wil luisteren in plaats van Jake en de Nooitgedacht Piraten voor de 600^ste keer te zien ook. Het gekibbel gaat gewoon door. Eten en drinken wordt na een hap en een slok genegeerd en dan moeten wij als ouders gezellig blijven. Hier falen we soms gewoon. Ik zal het maar gewoon zeggen.

Ook douchen is een haast publieke sessie geworden. In het meest gunstige geval staat iedereen buiten de badkamer behalve ondergetekende. Echter is het meer standaard dat er één klein meisje rustig zit te kletsen en haar boekje zit te lezen op de badmat. Dat dat vreselijk onhandig is als mama als verzopen kat de douche uitkomt maakt niets uit. Zij zit prima!

Soms wil dat kleine meisje ook mee onder de douche. Prima. Maar dat houdt in dat ook dan een rustige en lange douchesessie er niet in zit voor deze moeder.

In het meest beroerde geval heb ik drie kinderen aan de buitenzijde (gelukkig!) van de douchebak staan. Drie stuks waarvan niemand de ander het licht in de ogen gunt. Al eens geprobeerd? Kinderen in het gareel houden met zo’n fysieke barrière? Dat wil je dus absoluut niet in je weekend.

En dit hebben we dus al bijna acht jaar. Wel met een soort opbouw, want gelukkig waren er niet opeens drie kindjes tegelijk maar hebben we iedere keer even mogen wennen tot we de volgende kregen. Maar acht jaar zelden tot nooit met z’n twee.

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind ons niet zielig. Heb geen zelfmedelijden of anders. Ik ben superblij met mijn kinderen en zou ze nooit willen missen. Maar eens een nachtje zonder zou me inmiddels, zoals eerder gezegd, heerlijk lijken.

En wat gebeurde er nu… Buurman heeft zowaar aangeboden dat hij er misschien wel eens twee te logeren wil hebben. Dat dat voor één nacht vast helemaal goed gaat komen. Misschien dat hij nu al spijt heeft van de uitspraak. Zou kunnen. Maar ik ga toch alvast eens rustig gaan kijken voor een datum en dan ook zorgen voor onderdak voor ons Aapje.

Zal je zien. Is het eindelijk zover. Kan ik uitslapen, gaat de biologische wekker af rond een uur of half 7. Maar weet je wat dan zo fijn is. Dan kan ik me lekker nog eens omdraaien.